Achter zijn nieuwe huis treft Simon Hureau een steriel gazon aan, omzoomd door sombere heggen en enkele bomen. Dierlijk leven is er nauwelijks. Zonder plan en ongehinderd door kennis of ervaring, gaat hij samen met zijn gezin aan de slag en creëren ze in tien jaar tijd een stadsoase, drukbezocht door kikkers, egels, vogels en insecten. De Oase is het verslag van die tien jaar en vormt een prachtig voorbeeld van hoe iedere tuin kan bijdragen aan de biodiversiteit dankzij wat enthousiasme en een paar opgestroopte mouwen.

De oase is een lofzang op ‘groen’ tuinieren, vol ontdekkingen, anekdotes en avonturen. Tot Hureaus verwondering en genoegen, trekt elke nieuwe plant of boom meer diersoorten aan. Hij kiest daarbij voor harmonie boven bestrijding. Alle dieren – behalve de buxusmot – zijn welkom (en mogen meeprofiteren van de jaarlijkse oogst). Ons deed het denken aan de documentaire The Biggest Little Farm, waarin ook zo'n sterke nadruk ligt op harmonie. Het vergt wat extra tijd om te ontdekken wat wel en niet werkt, maar het resultaat is een tuin waar iedereen profijt van heeft.

De tekeningen van Hureau in potlood met aquarel zijn prachtig en pasen goed bij het onderwerp. Doordat hij zo min mogelijk kaders en tekstballonnen gebruikt ogen ze uitnodigend. De lezer krijgt volop de ruimte zich te verplaatsen in de tuintaferelen. De vele tekeningen van planten en dieren maken van De oase bovendien een boek waar je ook na het lezen graag nog eens doorheen bladert.

De oase verschijnt 19 mei 2021

Begin maart zal de eerste, eigen titel van soul food comics verschijnen. Daarmee bedoelen we dat het dit keer niet gaat om een vertaald boek van een buitenlandse auteur, maar om een originele uitgave van een Nederlandse maker. Of maakster, in dit geval. Wie wel eens stripbeurzen bezoekt is misschien al bekend met B. Carrot. In eigen beheer gaf ze een paar boekjes uit, waaronder Fox and Squirrel, een verhaaltje van Toon Tellegen en Friday, een kort verhaal over een Israëlisch meisje dat protesteert tegen de bezetting en daarmee in haar omgeving maar weinig sympathie oogst. Alle dagen ui is eveneens een geëngageerd verhaal.

Als Saied na drie jaar van omzwervingen besluit asiel aan te vragen in Nederland, belandt hij in detentiecentrum Schiphol. Het mensonterende gevangenisregime en de vernederingen door sommige bewakers, staan in schril contrast tot de hulp die Saied verwacht had te krijgen. Maar hij is niet het ene onrechtmatige regime ontvlucht om zich het andere te laten welgevallen. Op slinkse wijze weet Saied de huisregels te bemachtigen waarmee hij kan controleren of het personeel zich aan de regels houdt. Doen ze dat niet dan dient hij een officiële klacht in. Dit tot grote ergernis van de staf.

Wie asiel aanvraagt bij de marechaussee op Schiphol komt terecht in uitzetcentrum Schiphol. Een eufemistische naam voor een gevangenis met beperkte faciliteiten, slechte medische zorg en minimaal contact met de buitenwereld. Tegenwoordig zitten de bewoners – die geen andere aantoonbare ‘misdaad’ hebben begaan dan het niet bezitten van geldige papieren – er hooguit enkele weken, voor ze worden uitgezet of overgeplaatst. Maar tot voor kort, toen het nog detentiecentrum Schiphol heette, waren langere periodes geen uitzondering. Een misstand waar zowel Amnesty International als Stichting Vluchtelingenwerk zich in het verleden openlijk druk over hebben gemaakt. Saied zat er meer dan een jaar, zonder ooit te weten hoelang hij nog te gaan had.

Dit waargebeurde relaas biedt een unieke blik in de keuken van een instelling die de Nederlandse staat graag buiten de aandacht houdt en waar maar zelden verhalen over naar buiten komen.

Aan bovenstaand verhaal kunnen we nog toevoegen dat de instanties die met vluchtelingen werken en daardoor te maken krijgen met de detentiecentra erg blij zijn dat dit boek verschijnt. Zij mogen geen foto's of berichten over de situatie binnen de centra naar buiten brengen en zijn blij dat dit boek dat wel doet. Achterin het boek hebben we mede daarom een nawoord opgenomen van Stichting LOS (Landelijk Ongedocumenteerden Steunpunt) waarin meer verteld wordt over de detentiecentra.

Wat vooral opvalt aan dit albumdebuut is dat B. Carrot een begenadigd verteller is. Elke pagina vraagt ze zich opnieuw af wat de beste manier is om het verhaal tot zijn recht te laten komen. De pagina's veranderen dan ook voortdurend van opmaak en dompelen de lezer regelmatig onder in het perspectief van Saied.

De aimabele tekenstijl van B. Carrot geeft het maatschappelijke verhaal lucht. De enigszins karikaturaal getekende personages zijn expressief en maken dat je ze makkelijk in je hart sluit.

Al met al is Alle dagen ui een echte soul food comic die we graag in ons fonds opnemen.

Begin november komt soul food comics met een nieuwe titel die volgens ons niet zou misstaan als cadeau. En dat komt goed uit, want het is weer die tijd van het jaar.

Eustis de vagebond was ooit een sater en gezel van de god Dionysos, maar sinds een akkefietje met de godin Artemis leeft hij onder de mensen. Op een dag krijgt hij van Hekate de kans terug te keren naar de godenwereld in ruil voor een sfinx. Eustis gaat op pad, vergezeld door zijn vriend de professor en de geest van een Griekse krijger. Ze ontmoeten Griekse goden, dwalen door mythische oorden en trotseren epische obstakels, maar… welke sfinx bedoelde Hekate eigenlijk?

De dolende god is een hartverwarmend verhaal over vriendschap, persoonlijke groei en het lot. Het bontgekleurde tekenwerk verrast elke pagina opnieuw dankzij de fraaie composities, visuele vondsten en verwijzingen naar bekende kunstwerken.

Winnaar van de publieksprijs Prix des lecteurs Ouest-France 2019, uitgereikt tijdens het Franse stripfestival Quai des Bulles.

Het tekenwerk van Fabrizio Dori is een waar spektakel. In kleur en compositie, maar ook dankzij alle referenties. Gustav Klimt, Vincent van Gogh, Otto Dix, Mucha… het zijn een paar van de kunstenaars die je zou kunnen herkennen. Van Gogh heeft zelfs een kleine rol gekregen in het verhaal.

De dolende god is overigens net zo'n feest om te lezen als om te zien. Het verhaal heeft een klassieke opzet. Net als bij de Wizard of Oz, gaat een groep mensen op pad met een missie, worden ze gaandeweg vrienden en blijkt het ontdekken van zichzelf belangrijker dan het doel van de reis. De referenties aan Griekse goden geven een extra gelaagdheid aan het verhaal.

Laat je overigens niet afschrikken als je minder goed thuis bent in de beeldende kunst en de Griekse godenwereld. Ook als je niet alles meekrijgt is De dolende god een uiterst sympathiek feel-goodverhaal dat je met een glimlach zult lezen. En herlezen, al was het maar om de prachtige tekeningen en alle details die erin verborgen zitten.

De evolutietheorie van Charles Darwin heeft onze kijk op onszelf en de wereld om ons heen voorgoed veranderd. Fabien Grolleau en Jérémy Royer vroegen zich af hoe Darwin tot die theorie is gekomen. De wetenschap stond in zijn tijd nog redelijk in de kinderschoenen, met de bijbel als belangrijkste referentiepunt. Hoe kom je in zo'n geval tot een theorie die daar radicaal van afwijkt?

Wanneer Charles Darwin op 27 december 1831 aan boord gaat van de HMS Beagle, is de zojuist afgestudeerde natuuronderzoeker nog geen 23 jaar oud. In de daaropvolgende vijf jaar doet hij vier continenten aan, maakt hij kennis met verschillende volkeren en wordt hij geconfronteerd met de schaduwzijde van het kolonialisme.

Maar hij doet natuurlijk ook vele ontdekkingen en verbaast de professoren in Londen met alle wonderbaarlijke specimens die hij hen toestuurt.

Gaandeweg raakt Darwin er steeds meer van overtuigd dat de aarde veel ouder is dan de wetenschap op dat moment vermoedt en dat het verstrijken van de tijd alles verandert.

Winnaar van de Cognitoprijs 2019 voor de beste historische strip, uitgereikt tijdens het Stripfeest Brussel.

Darwin. De reis met de HMS Beagle is geen volledige biografie van Charles Darwin. Het beschrijft alleen de reis met de Beagle en zelfs daarbij verschaffen de auteurs zich een aantal vrijheden. Het gaat Grolleau en Royer dan ook niet zozeer om het vertellen van een feitelijk verhaal, maar om inzichtelijk te maken hoe Darwin die reis ervaren moet hebben en hoe hij gaandeweg tot zijn theorie kwam. Als 19e eeuwse wetenschapper was Darwin een avonturier in een grotendeels nog onbekende wereld vol ongedocumenteerde flora en fauna en onbegrepen natuurlijke verschijnselen. Dat gevoel weten de auteurs zeer goed te vangen.

Achterin het boek is een korte verantwoording van de schrijver opgenomen waarin hij zijn keuzes toelicht en in een historisch perspectief plaatst.

In september verschijnt een nieuwe boek van Ulli Lust, de Duitse stripmaakster die ooit furore maakte met haar wervelende graphic memoir Vandaag is de laatste dag van de rest van je leven. Haar tweede lijvige autobiografische verhaal pikt de draad op waar hij bleef liggen.

Ulli zoekt haar eigen weg in het leven, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Het liefst zou ze illustrator zijn, maar de kunstacademie wijst haar keer op keer af. Sinds kort werkt ze aan haar eigen prentenboek, leeft ze van tijdelijke baantjes en woont haar zoontje van vijf zolang bij haar ouders. Lichtpuntje is haar nieuwe vriend Georg, al is hij jammer genoeg impotent. Met zijn instemming begint Ulli ook een relatie met Kim. Een goede, maar tevens jaloerse, opvliegende minnaar. Naarmate de liefde groeit, komt de driehoeksrelatie steeds meer onder spanning te staan.

Hoe ik probeerde een goed mens te zijn begint waar Ulli Lusts vorige autobiografische graphic novel Vandaag is de laatste dag van de rest van je leven eindigde en is opnieuw van een nietsontziende eerlijkheid. Of ze nu twijfelt over haar rol als moeder, een inkomen zoekt als beginnend kunstenaar, van gedachten wisselt met Georg of seks heeft met Kim… Lust maakt de lezer openhartig deelgenoot.

Winnaar van de Max und Moritz-prijs 2018, voor het beste Duitse album, uitgereikt tijdens de internationale Comic-Salon Erlangen.

Meer nog dan Lusts eerste verhaal is dit een verhaal dat verteld diende te worden. Centraal staat een relatie die ontaardt in huiselijk geweld, maar anders dan we gewend zijn van dat soort verhalen is Ulli geen weerloos slachtoffer. Al bij de eerste tekenen van jaloezie wijst ze Kim de deur, die daarop snel inbindt. Ulli is een sterke vrouw die niet met zich laat sollen en juist daarom is ze ervan overtuigd dat ze de situatie in de hand heeft. Hoe ik probeerde een goed mens te zijn laat zien hoe huiselijk geweld sluipenderwijs ontstaat en uiteindelijk iedereen kan treffen.

Lust is bovendien duidelijk gegroeid als auteur. Zowel de tekeningen, de verhaalopbouw als haar dialogen zijn een slag beter dan in De laatste dag. Waar het vorige boek las als een dagboek waarbij je zonder aankondiging nieuwe situaties in struikelde, daar is bij Goed mens duidelijk van tevoren nagedacht over inhoud en structuur.

Sterkste punt van dit boek is, net als in haar vorige graphic memoir, de meedogenloze eerlijkheid en openhartigheid van Ulli Lust. Of ze zichzelf nou positief of negatief afschildert, elke scène wordt aan het papier toevertrouwd zoals zij zich die kan herinneren. Er zijn maar weinig auteurs die zich zo blootgeven. Het resultaat is een intiem portret van een vrouw die haar best doet het juiste te doen in het leven. Een worsteling waar iedereen iets van zichzelf in zal kunnen herkennen.